چرا نباید از انتقاد ترسید؟

وقتی کسی نتواند کار ما را ارزیابی کند، برای ما بی خطر است. اما ما نمی توانیم به عنوان یک متخصص رشد کنیم. در شرکت ما، ما احتمالاً بهترین حرفه‌ای هستیم، اما در خارج از آن، معلوم می‌شود که مردم چیزهای بیشتری می‌دانند و می‌توانند انجام دهند. بیرون رفتن از منطقه راحتی ترسناک است. و بیرون نروید - برای همیشه "میانه" بمانید.

چرا به اشتراک بگذارید

برای خلق چیزی ارزشمند، کار باید نمایش داده شود. اگر به تنهایی خلق کنیم، مسیر خود را از دست می دهیم. ما در این روند گیر می کنیم و نتیجه را از بیرون نمی بینیم.

آنوره دو بالزاک این داستان را در شاهکار ناشناخته توصیف کرد. فرنهوفر هنرمند ده سال روی تابلویی کار کرد که طبق نقشه او قرار بود هنر را برای همیشه تغییر دهد. در این مدت فرنهوفر این شاهکار را به کسی نشان نداد. وقتی کار را تمام کرد، همکاران را به کارگاه دعوت کرد. اما در پاسخ فقط انتقادات شرم آور را شنید و سپس از چشم تماشاگران به تصویر نگاه کرد و متوجه بی ارزش بودن کار شد.

در زندگی هم این اتفاق می افتد. شما ایده ای دارید که چگونه مشتریان جدیدی را به شرکت جذب کنید. شما اطلاعات را جمع آوری می کنید و یک برنامه اجرایی دقیق تهیه می کنید. در انتظار به مقامات مراجعه کنید. تصور کنید که رئیس یک جایزه صادر می کند یا یک موقعیت جدید ارائه می دهد. ایده را به مدیر نشان می دهید و می شنوید: "ما قبلاً دو سال پیش این کار را انجام دادیم، اما بیهوده پول خرج کردیم."

برای جلوگیری از این اتفاق، Austin Kleon، طراح و نویسنده کتاب Steal Like an Artist، توصیه می کند که کارهای خود را دائماً نشان دهید: از اولین پیش نویس ها تا نتیجه نهایی. این کار را به صورت عمومی و هر روز انجام دهید. هرچه بازخورد و انتقاد بیشتری دریافت کنید، ادامه مسیر آسان تر خواهد بود.

تعداد کمی از مردم مایل به شنیدن انتقادات تند هستند، بنابراین در کارگاه پنهان می شوند و منتظر لحظه مناسب هستند. اما این لحظه هرگز فرا نمی رسد، زیرا کار، به خصوص بدون نظر، عالی نخواهد بود.

داوطلب شدن برای نشان دادن کار تنها راه رشد حرفه ای است. اما باید این کار را با دقت انجام دهید تا بعداً پشیمان نشوید و اصلاً از خلق کردن دست نکشید.

چرا می ترسیم

بد نیست از انتقاد بترسیم. ترس یک مکانیسم دفاعی است که مانند پوسته یک آرمادیلو از ما در برابر خطر محافظت می کند.

من برای یک مجله غیرانتفاعی کار می کردم. نویسندگان پولی دریافت نکردند، اما آنها همچنان مقاله ارسال کردند. آنها خط مشی تحریریه را دوست داشتند - بدون سانسور و محدودیت. به خاطر چنین آزادی، آنها مجانی کار می کردند. اما بسیاری از مقالات به چاپ نرسیدند. نه به این دلیل که آنها بد بودند، برعکس.

نویسندگان از پوشه مشترک "For Lynch" استفاده کردند: آنها مقالات تمام شده را در آن قرار دادند تا بقیه نظر دهند. هر چه مقاله بهتر باشد، انتقاد بیشتر است - همه سعی کردند کمک کنند. نویسنده چند نظر اول را تصحیح کرد، اما پس از ده ها نظر دیگر، تصمیم گرفت که مقاله خوب نیست، و آن را دور انداخت. پوشه لینچ به گورستانی از بهترین مقالات تبدیل شده است. بد است که نویسندگان کار را تمام نکردند، اما نتوانستند نظرات را نادیده بگیرند.

مشکل این سیستم این بود که نویسندگان اثر را به یکباره به همه نشان می دادند. یعنی به جای اینکه اول از حمایت حمایت کنند، جلو رفتند.

ابتدا یک نقد حرفه ای بگیرید. این راهی برای دور زدن ترس است: از نشان دادن کار خود به سردبیر نمی ترسید و در عین حال خود را از انتقاد محروم نمی کنید. این بدان معنی است که شما از نظر حرفه ای رشد می کنید.

گروه پشتیبانی

جمع آوری یک گروه پشتیبانی راه پیشرفته تری است. با این تفاوت که نویسنده اثر را نه به یک نفر، بلکه به چند نفر نشان می دهد. اما او آنها را خودش انتخاب می کند و نه لزوماً از بین حرفه ای ها. این تکنیک توسط روزنامه‌نگار آمریکایی روی پیتر کلارک ابداع شد. او تیمی از دوستان، همکاران، کارشناسان و مربیان را دور خود جمع کرد. ابتدا کار را به آنها نشان داد و سپس به بقیه دنیا.

دستیاران کلارک در انتقاد ملایم اما محکم هستند. کاستی ها را اصلاح می کند و بدون ترس کار را منتشر می کند.

گروه پشتیبانی متفاوت است. شاید شما به یک مربی بدجنس نیاز دارید. یا برعکس، یک طرفدار که قدردان هر کار شماست. نکته اصلی این است که به هر یک از اعضای گروه اعتماد کنید.

موقعیت دانشجویی

مفیدترین منتقدان متکبر هستند. آنها حرفه ای شده اند زیرا تحمل کار بد را ندارند. اکنون آنها با شما به همان اندازه ای که همیشه با خودشان رفتار می کردند، خواهان رفتار می کنند. و آنها سعی نمی کنند راضی کنند، بنابراین آنها بی ادب هستند. مواجهه با چنین منتقدی ناخوشایند است، اما می توان از آن بهره برد.

اگر شروع به دفاع از خود کنید، منتقد شرور شعله ور می شود و حمله می کند. یا بدتر از آن، او تصمیم می گیرد که شما ناامید هستید و ساکت شوید. اگر تصمیم بگیرید که درگیر نشوید، چیزهای مهمی را یاد نخواهید گرفت. تاکتیک دیگری را امتحان کنید - موقعیت یک دانش آموز را بگیرید. از کار خود دفاع نکنید، سوال بپرسید. سپس حتی متکبرترین منتقد نیز سعی خواهد کرد کمک کند:

- شما متوسط ​​هستید: عکس های سیاه و سفید می گیرید زیرا نمی دانید چگونه با رنگ کار کنید!

- توصیه کنید در مورد رنگ در عکاسی چه چیزی بخوانید.

"شما اشتباه می کنید، بنابراین نفس شما تنگ می شود.

- حقیقت؟ بیشتر بگو.

این منتقد را آرام می کند، و او سعی می کند کمک کند - او هر چیزی را که می داند را به شما خواهد گفت. حرفه ای ها به دنبال افرادی هستند که بتوانند تجربیات خود را با آنها به اشتراک بگذارند. و هر چه او بیشتر دستور دهد، با وفاداری بیشتر ستایشگر شما خواهد شد. و همه شما موضوع را بهتر می دانید. منتقد پیشرفت شما را دنبال می کند و آنها را کمی از آن خود می داند. بالاخره او به شما یاد داد.

تحمل کردن را یاد بگیر

اگر کار قابل توجهی انجام دهید، منتقدان زیادی وجود خواهند داشت. با آن مانند یک تمرین رفتار کنید: اگر دوام بیاورید، قوی تر خواهید شد.

طراح مایک مونتیرو گفت که توانایی مشت زدن با ارزش ترین مهارتی است که در مدرسه هنر آموخته است. دانش آموزان هفته ای یک بار آثار خود را به نمایش می گذاشتند و بقیه ظالمانه ترین اظهارات را بیان می کردند. می‌توانی هر چیزی بگوییم - دانش‌آموزان همدیگر را قلع و قمع کردند و اشک ریختند. این تمرین به ایجاد پوست ضخیم کمک کرد.

بهانه ها فقط اوضاع را بدتر می کند.

اگر در خود احساس قدرت می کنید، داوطلبانه به لینچ بروید. کار خود را به یک وبلاگ حرفه ای ارسال کنید و از همکاران بخواهید آن را بررسی کنند. تمرین را تا زمانی که پینه پیدا کنید تکرار کنید.

با دوستی که همیشه در کنار شماست تماس بگیرید و نظرات را با هم بخوانید. در مورد ناعادلانه ترین آنها بحث کنید: بعد از گفتگو، کار آسان تر خواهد شد. به زودی متوجه خواهید شد که منتقدان یکدیگر را تکرار می کنند. از عصبانیت دست بردارید و سپس ضربه زدن را یاد بگیرید.