مالکیت احساسات

داشتن احساسات توانایی برانگیختن احساس مورد نظر در خود، نگه داشتن آن و حذف آن در زمانی که دیگر نیازی به آن نیست. این یکی از مولفه های مدیریت هیجان است.

وقتی در مورد یک شخص می گویند: "او می داند چگونه خود را کنترل کند!"، معمولاً منظور آنها این است که چقدر می داند چگونه احساسات خود را کنترل کند. تسلط بر احساسات فقط توانایی پنهان کردن خشم یا قدم گذاشتن با آرامش در خطر نیست. همچنین توانایی لبخند صمیمانه به کسی که غمگین است، توانایی تبدیل شدن به خورشیدی گرم برای افراد خسته اطراف یا شاد کردن با انرژی خود برای هرکسی که شکوفا شده یا آرام شده است.

برای بسیاری از افراد، کنترل احساسات به اندازه کنترل بازوها یا پاها طبیعی است و آنها این کار را بدون هیچ تکنیک خاصی انجام می دهند↑.

از چه تکنیک هایی برای بالا بردن دست راست خود استفاده می کنید؟ برای نگه داشتن او؟ که او را زمین بگذارم؟

در واقع، طبیعی بودن تصرف، حتی با دست و پا، حتی با احساسات، کاملاً طبیعی نیست. بچه‌های کوچک در ابتدا نمی‌دانند چگونه دست‌های خود را کنترل کنند و وقتی کودک به طور تصادفی با دست به صورت خود ضربه می‌زند، با علاقه فکر می‌کند: چه چیزی به او ضربه می‌زند؟ کودکان یاد می گیرند که طبق تمام قوانین یادگیری، دست های خود را کنترل کنند، اگرچه از تکنیک های استفاده شده آگاه نیستند.

اما زمانی که میلتون اریکسون دچار فلج شد و توانایی کنترل بازوها و پاهای خود را از دست داد، با استفاده از تکنیک های خاص این توانایی را برای چندین سال بازیابی کرد. وقتی آن را ترمیم کردم، به دست ها و پاهایم یاد دادم که از خودم اطاعت کنند - با گذشت زمان، دوباره شروع به استفاده از آنها به طور طبیعی و بدون تکنیک کردم.

به طور خلاصه: طبیعی بودن ظاهری در اختیار داشتن احساسات زمانی را پنهان می کند که احساسات از ما اطاعت نمی کردند و آنها را فقط می توان "به صورت مصنوعی" با استفاده از تکنیک ها و تکنیک های خاص کنترل کرد.

معیارهای کنترل هیجان

معیارهای تسلط بر احساسات ظاهراً به اندازه معیارهای تسلط بر بازوها و پاها کلی است.

به نظر می رسد که همه دست های خود را کنترل می کنند، اما دست هایی هستند که ماهرانه و کج هستند، بی دست و پا هستند، زمانی که انسان به نظر می رسد دست های خود را کنترل می کند، اما همه چیز از دستش می افتد و با آنها همه چیز را لمس می کند... ورزشکاران و رقصندگان دست های هماهنگ تری دارند. نسبت به کسانی که ورزش می کنند و نمی رقصند. در عین حال، حتی اگر به خود ورزشکار پیشنهاد شود که دستان خود را بلند کند و آنها را نگه دارد، و سپس هالتر 500 کیلوگرمی را روی دستان خود بگذارد، به احتمال زیاد دستان خود را پایین می آورد - او بار را تحمل نخواهد کرد.

همچنین با احساسات. کسی به راحتی، ماهرانه و ماهرانه احساسات خود را تصاحب می کند و کسی با تأخیر و آنقدر کج که شادی او را بیمار می کند. افرادی که از نظر عاطفی آموزش دیده اند، احساسات دقیق تر و زیباتری نسبت به افرادی دارند که این کار را ندارند. در عین حال، اگر حتی آموزش دیده ترین فرد در شرایط استرس مداوم و شدید قرار گیرد، هم به بدن و هم به نقاط دشوار عاطفی ضربه بزند، به احتمال زیاد، وضعیت عاطفی او به هم می ریزد.

همه چیز مثل زندگی است.

تسلط بر هنر تسلط بر احساسات

کودکان ابتدا یاد می گیرند که بر احساسات ذاتی خود (مجموعه ای از انیمیشن، نارضایتی، عصبانیت ...) تسلط پیدا کنند، سپس، به ویژه از 2 تا 5 سالگی، بر زرادخانه اصلی احساسات اجتماعی که در یک فرهنگ زندگی می کنند، تسلط پیدا می کنند. (خجالتی، رنجش، سردرگمی، ناامیدی، ناامیدی، وحشت…). دو فرآیند متفاوت در جریان است. از یک طرف، تقویت مداوم مهارت ها، غنی سازی پالت عاطفی، آشنایی با عواطف و احساسات بالاتر (قدردانی، عشق، حساسیت) وجود دارد. از سوی دیگر، از سن 5 سالگی، کودکان شروع به توسعه روند معکوس می کنند، یعنی کاهش تدریجی هنر کنترل احساسات خود. کودکان یاد می گیرند آزادانه احساسات خود را شروع و متوقف کنند، به خود می آموزند که مسئولیت ظهور عواطف و احساسات را به اعمال و شرایط محیطی و بیرونی منتقل کنند، احساسات آنها به واکنشی غیرارادی نسبت به آنچه در زندگی آنها روی می دهد تبدیل می شود. چرا، چرا؟ ببینید →

â € ‹â €‹ â € ‹â €‹ â € ‹â €‹ â € ‹