"صدا در سر من": چگونه مغز می تواند صداهای غیر موجود را بشنود

یکی از علائم اسکیزوفرنی (و نه تنها آن) توهمات شنوایی است و طیف آنها کاملاً گسترده است. برخی از بیماران فقط صداهای فردی را می شنوند: سوت، زمزمه، غرغر کردن. دیگران در مورد گفتار و صداهایی که آنها را با پیام‌های خاصی خطاب می‌کنند - از جمله انواع مختلف، صحبت می‌کنند. این اتفاق می افتد که آنها بیمار را به چیزی تحریک می کنند - مثلاً دستور می دهند به خود یا دیگران آسیب برسانند.

و هزاران مدرک از این گونه صداها وجود دارد. در اینجا چگونگی رواج علم، زیست شناس، الکساندر پانچین، این پدیده را در کتاب علمی محبوب "محافظت از هنرهای تاریک" توصیف می کند: "بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب چیزهایی را می بینند، می شنوند و احساس می کنند که در آنجا نیستند. به عنوان مثال، صدای اجداد، فرشتگان یا شیاطین. بنابراین، برخی از بیماران معتقدند که توسط شیطان یا سرویس های مخفی دستکاری می شوند.

البته، برای کسانی که هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده‌اند، باور به این نوع توهم دشوار است، اما مطالعات با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) تأیید می‌کند که بسیاری از مردم واقعاً چیزی را می‌شنوند که دیگران نمی‌شنوند. در مغز آنها چه می گذرد؟

به نظر می رسد که در طول دوره های توهم در بیماران اسکیزوفرنی، همان نواحی مغز فعال می شود که ما که صدای واقعی را می شنویم. چندین مطالعه fMRI افزایش فعال شدن در ناحیه بروکا، ناحیه ای از مغز که مسئول تولید گفتار است، را نشان داده است.

چرا بخشی از مغز که مسئول درک گفتار است فعال می شود، انگار که شخص واقعاً چیزی شنیده است؟

بر اساس یک نظریه، چنین توهماتی با نقص در ساختار مغز مرتبط است - به عنوان مثال، با اتصال ضعیف بین لوب پیشانی و گیجگاهی. رالف هافمن، روانپزشک دانشگاه ییل، می نویسد: «گروه های خاصی از نورون ها، کسانی که مسئول ایجاد و درک گفتار هستند، می توانند به طور مستقل و خارج از کنترل یا تأثیر سایر سیستم های مغزی شروع به کار کنند. مثل این است که بخش زهی ارکستر ناگهان تصمیم گرفت موسیقی خود را بنوازد و دیگران را نادیده بگیرد.

افراد سالمی که هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده اند، اغلب ترجیح می دهند با توهمات و هذیان شوخی کنند. احتمالاً این واکنش دفاعی ما است: تصور اینکه مونولوگ شخص دیگری ناگهان در سر ظاهر می شود که با تلاش اراده نمی توان آن را قطع کرد، می تواند واقعاً ترسناک باشد.

به همین دلیل است که بی‌اعتنایی به بیماری روانی یک فرآیند اجتماعی پیچیده و فوق‌العاده مهم است. سیسیلی مک گاو، اخترفیزیکدان از ایالات متحده، در کنفرانس TED با عنوان "من هیولا نیستم" سخنرانی کرد و در مورد بیماری خود و نحوه زندگی شخصی با چنین تشخیصی صحبت کرد.

در جهان، کار بر روی بی‌اعتنایی به بیماری روانی توسط متخصصان بسیار متفاوتی انجام می‌شود. این نه تنها شامل سیاستمداران، روانپزشکان و خدمات اجتماعی می شود. بنابراین، Rafael D. de S. Silva، دانشیار فناوری کامپیوتر در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، و همکارانش پیشنهاد کردند با استفاده از … واقعیت افزوده، با انگ زدن بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مبارزه کنند.

از افراد سالم (گروه آزمایشی شامل دانشجویان پزشکی) خواسته شد تا یک جلسه واقعیت افزوده را طی کنند. شبیه سازی سمعی و بصری از توهمات در اسکیزوفرنی به آنها نشان داده شد. هنگام بررسی پرسشنامه های شرکت کنندگان، محققان کاهش قابل توجهی در شک و همدلی بیشتر برای داستان یک بیمار اسکیزوفرنی که قبل از تجربه مجازی به آنها گفته شده بود، ثبت کردند.

اگرچه ماهیت اسکیزوفرنی کاملاً مشخص نیست، اما واضح است که تحقیر کردن بیماران روانی یک وظیفه اجتماعی بسیار مهم است. از این گذشته، اگر از بیمار شدن خجالت نمی‌کشید، از مراجعه به پزشکان برای کمک خجالت نمی‌کشید.