این زوج دیگر مثل گذشته نیستند. این زوج که قبلاً توسط نامزدی اعلام شده بود ، سپس با ازدواج مهر و موم شده بود ، اکنون تنها هستندیک انتخاب منحصر به فرد که کم و بیش ناگهانی به هر دو طرف تحمیل می شود. این دیگر ناشی از سوگندی نیست که به دلایل مختلف (از جمله روابط مالی یا قدرت بین دو خانواده) در محراب انجام می شود ، بلکه تأیید ساده دو فرد برای تشکیل یک زن و شوهر است ، زندگی مشترک حتی بیشتر لازم نیست. به

این زوج زمانی تشکیل می شوند که دو نفر متوجه می شوند برای یکدیگر الف دارند میل انتخابی که آنها را به ایجاد رابطه ای پایدار سوق می دهد. این پدیده برای هر دو فرد طبیعی ، اجتناب ناپذیر و به اندازه کافی قوی به نظر می رسد که می تواند برنامه های فردی آنها را قبل از ملاقات مختل کند.

برای روبرت نوبرگر ، این زوج زمانی تشکیل می شوند که " دو نفر شروع به گفتن یک زن و شوهر می کنند و داستان این زوج در عوض آنها را بازگو می کند ". این داستان دیگر همان منطق واقعی روزمره قبل از ملاقات آنها نیست و بلافاصله با یک " اسطوره بنیانگذار که غیر منطقی بودن برخورد آنها را توضیح می دهد. این داستانی است که به ملاقات آنها و همزمانی آنها ، از عمق تا زوجشان ، معنا می بخشد: دو عاشق به طور واقعی به آن اعتقاد دارند و هر کدام دیگری را ایده آل می کنند.

این روایت ، همانطور که در همه باورها ، تقویت شده است آداب و رسوم مانند جشن سالگرد ملاقات ، عروسی ، روز ولنتاین و سایر یادآورهای استعاری از عشق آنها ، سناریوی ملاقات یا مراحل مهم زوج آنها. اگر هر یک از این آیین ها ، که دائماً اسطوره را تقویت می کند ، سرکوب یا فراموش شود ، روایت متزلزل می شود: " اگر او سالگرد ازدواج ما را فراموش کرد ، یا مرا به مکانهای افسانه ای که هر سال ملاقات می کردیم نبرد ، به این دلیل است که او کمتر مرا دوست دارد ، شاید اصلاً اینطور نیست؟ ". در مورد رمزهای داستان نیز همینطور است: نحوه سلام ، نحوه تماس با یکدیگر ، در زدن خانه و مجموعه ای از علائم متمایز که تشخیص آنها برای دیگران که با داستان بیگانه هستند دشوار است. به به

"ملاقات" لزوماً در زمان اولین تعامل بین دو عاشق آینده صورت نمی گیرد: این تجربه ای از گسست زمانی است که باعث می شود تعاملات تغییر کند و نظم وجودی دو موضوع را بر هم بزند. در واقع ، وقتی زوجین ملاقات خود را بازگو می کنند ، اغلب حافظه اولین تعامل خود را از دست می دهند. آنها داستان زمانی را می گویند که همه چیز برای آنها شروع شد. گاهی اوقات این لحظه حتی برای دو عاشق متفاوت است.

آنها چگونه ملاقات می کنند؟ ابتدا باید اعتراف کنیم که نزدیکی، که همه حالتهای مجاورت در فضا را مشخص می کند ، بر انتخاب شرکا تأثیر زیادی دارد. مجاورت جغرافیایی ، فرهنگی ، ساختاری یا عملکردی بردار است که افراد با موقعیت ، سبک ، سن و سلیقه مشابه را گرد هم می آورد و تعداد بیشتری زوج بالقوه را ایجاد می کند. بنابراین به نوعی می توان گفت « کبوتر با کبوتر، باز با باز '. دو فرد عاشق سپس به داستانی اعتقاد خواهند داشت که آنها را متقاعد می کند که آنها یک زوج هستند که از دو فرد ساخته شده برای یکدیگر تشکیل شده اند ، همسران روح.

اگر بخواهیم نظرسنجی ها را باور کنیم ، توپ ، که مدت ها اولین مکان برای تشکیل زوج ها بود ، دیگر واقعاً در مهمانی نیست. و کلوپ های شبانه واقعاً تسخیر نشده اند: حدود 10 of از زوج ها در طول دهه 2000 در آنجا تشکیل شده اند. جلسات در محله یا درون خانواده نیز همین راه را طی کرده اند. در حال حاضر است مهمانی های خصوصی با دوستان و پیوندهای ایجاد شده در طول تحصیل، که جلسات را تغذیه می کند ، به ترتیب 20 and و 18 of از این جلسات. گرایش به زندگی زوجین با یک فرد نزدیک اجتماعی همچنان باقی است ، این روشهای تماس است که تغییر می کند. ” ما با فردی در سطح خودمان گرد هم می آییم که می توانیم با او صحبت کنیم " میشل بوزون ، جامعه شناس اطمینان می دهد.

اشتیاق عاشقانه ای که دو فرد را در مراحل اولیه رابطه ایجاد می کند ، برای همیشه دوام نمی آورد. این می تواند همانطور که آمد ناپدید شود و هیچ ارتباطی با دلبستگی ندارد ، که فقط می تواند در مبادلات پایدار تأثیر بگذارد. اگر عشق آنها دوام داشته باشد ، اگر می خواهند آن دوام داشته باشد ، می توانند به هم وابسته شوند ، به طوری که هر یک قادر خواهند بود با شریکی که به عنوان فردی منحصر به فرد در نظر گرفته می شود ، پیوند عاطفی پایداری برقرار کند ، و نمی توان با او نزدیک بود. به این یک نوع رابطه است که از نظر بیولوژیکی برای تنظیم احساسات انسان و تفکر بهتر ضروری است. اگر آنها پیوندهای خود را حفظ کنند و آنها را پرورش دهند ، دو عاشق در نهایت یک ارگانیسم مثبت ، واقعی ، ملموس و مرتبه بالاتر تشکیل می دهند. در این مرحله ، توهمات تصادف ، همسر جان و موجودات مشابه دیگر وجود ندارد. از نظر ژان کلود میس ، عاشقان دو گزینه برای "عاشق ماندن" دارند:

تبانی این بدان معناست که هر یک از شرکا موافقت می کنند که تنها بخشهایی از خود را که نیازهای دیگری را برآورده می کند ، توسعه دهند.

سازش این بدان معناست که هرکدام از چیزهای مورد علاقه خود صرف نظر می کند تا به سازش بپردازد ، بنابراین خطر درگیری در زوجین را به یک درگیری داخلی تبدیل می کند. این گزینه دوم است که ویلیام شکسپیر در Troilus و Cressida توسعه می دهد ، که در اینجا عصاره ای فصیح است.

TROILUS - خانم ، چه چیزی به شما صدمه می زند؟

کرسیدا - شرکت خودم ، آقا.

TROILUS - شما نمی توانید از خودتان فرار کنید.

کرسیدا - بگذار من بروم ، اجازه بده امتحان کنم. من خودی دارم که با شما زندگی می کند ، اما خود بدی دیگر نیز وجود دارد که تمایل دارد خود را بیگانه کند و بازیچه دیگری باشد. دوست دارم بروم ... دلیل من کجا فرار کرده است؟ دیگه نمیدونم چی میگم…

TROILUS - وقتی خود را با این همه خرد بیان می کنید ، می دانید که چه می گویید.

کریسیدا - شاید من کمتر از حیله گری عشق ورزیدم ، خداوندا ، و علناً چنین اعتراف بزرگی کردم تا افکار شما را بررسی کنم. اکنون من شما را عاقل می دانم ، بنابراین بدون عشق ، زیرا عاقل بودن و عاشق بودن خارج از قدرت بشر است و فقط برای خدایان مناسب است.

« این است که هر زن و شوهری ، و این به ویژه امروزه مشهود است ، چیزی نیست جز داستانی که ما به آن اعتبار می دهیم ، بنابراین یک داستان به معنای اصیل این اصطلاح است. » کشک فیلیپ

"یک قانون طبیعی این است که ما مخالف خود را می خواهیم ، اما این که با همنوعان خود کنار بیاییم. عشق متضمن تفاوت است. دوستی مستلزم برابری ، شباهت سلیقه ها ، قدرت و خلق و خو است. " فرانسوا پارتییر

"در زندگی ، بعید است که شاهزاده و چوپان ملاقات کنند. ” میشل بوزون