تفکر اولیه: چگونه یاد بگیریم که نشانه های کیهان را ببینیم

هنگامی که شمن‌های آلتای در آگوست 2019 برای خاموش کردن جنگل‌های سیبری در حال آتش‌سوزی اقدام به باران کردند، بسیاری از مردم روسیه مرکزی آن را حداقل مضحک و ساده لوحانه دیدند. اما نه کسانی که معنای عمیق این آیین را که در نگاه اول پوچ به نظر می رسد، درک می کنند. برای ما که با منطق کار می کنیم، بارش باران فقط یک تصادف خوش شانس است. برای شمن ها، این نتیجه کار نیروهای پنهان است.

آنا افیمکینا، درمانگر هنر و گشتالت، می گوید: «جامعه مدرن از نظر فکری بسیار باهوش است. اما پس از چندین سال کار به عنوان روانشناس، متوجه شدم که ذهن هیچ کمکی به حل برخی از مشکلات زندگی نمی کند. علاوه بر این، گاهی اوقات مانع ایجاد می شود. ما، افراد مدرن، اغلب با نیمکره چپ (منطقی) فکر می کنیم. و ما به طور کامل خود را از تصمیم گیری های غیر استاندارد که نیمکره راست مسئول آن است مسدود می کنیم. بومیان با آن زندگی می کنند. آنها در درک ما نیازی به منطق ندارند، آنها ریاضیات و فیزیک خود را دارند. آنها به صورت تصاویر فکر می کنند و همه جا آنها را می بینند.»

روزی روزگاری همه اینطور فکر می کردند. این گونه کودکان دنیا را می بینند - تا زمانی که یک بزرگسال معتبر به آنها می گوید "این غیرممکن است" و دنیای مادی محدودیت هایی دارد. به اطراف نگاه کنید: تعداد کمی از ما که بزرگ شده ایم این توانایی اولیه را حفظ کرده ایم که ذهن را خاموش کنیم و از شهود، اعتقاد درونی، ندای روح و طبیعت پیروی کنیم. اما شما می توانید آن را برگردانید!

از چپ به راست

کلود لوی استروس، قوم شناس، در کتابی به همین نام، «تفکر بدوی» را تفکر جهانی و پیشاسرمایه داری نامیده است. این موضوع روان درمانگر، روانکاو، بنیانگذار انجمن فرانسوی روانشناسی الیزابت اوروویتز را مجذوب خود کرد. او زندگی مردم بومی جزایر اقیانوس آرام، استرالیا، هند و آفریقا را مشاهده کرد. اقدامات آنها ممکن است ساکنان کلان شهر را شگفت زده و گیج کند، زیرا بومیان متعلق به آن سطح از رابطه با جهان هستند که در فرهنگ مدرن فراموش شده و خفه شده است.

آنا افیمکینا توضیح می‌دهد: «آنچه را الیزابت اروویتز تفکر باستانی می‌نامد، من آن را تفکر راست مغز می‌نامم. نیمکره چپ مسئول روابط علت و معلولی است. یک روز همچین کاری کردیم و اتفاقی افتاد. دفعه بعد، ما این کار را انجام نمی دهیم، زیرا می ترسیم دوباره به پشت گردن ضربه بخوریم، در نتیجه راه را برای یک تجربه جدید مسدود می کنیم - هر چه باشد، این واقعیت نیست که وضعیت دوباره تکرار شود. در آکادمی گورودوک نووسیبیرسک، جایی که من زندگی و کار می کنم، افرادی با مدارک علمی برای هنر درمانی به من مراجعه می کنند. آنها هستند که در روز اول سمینار سردرد دارند - آنها عادت ندارند متفاوت فکر کنند.

این افراد می توانند آینده خود را محاسبه کنند، برای فردا برنامه ریزی کنند. اما در زندگی همیشه یک اتفاق غیرمنتظره رخ می دهد. برای یک فرد چپ مغز، این یک مانع، یک شکست سیستم است. اما اگر به نیمکره راست گوش می دهید، به عنوان مثال، شکستن معمول پاشنه نشانه آن است که باید برنامه ها را تغییر دهید. او فقط شکست نخورد، او در اینجا، اکنون، در چارچوب این وضعیت، شکست.

آنا افیمکینا ادامه می دهد: "بیایید اتصالات را با استفاده از مثال پاشنه تجزیه و تحلیل کنیم." – مثلاً پاشنه کفش خیلی وقت است که سرگردان است، اما صاحبش تنبل است، نمی خواهد به موقع آن را تعمیر کند. او چه چیز دیگری را در زندگی خود باید اصلاح کند که به تعویق می اندازد؟ یا شاید کفش ها ارزان و غیر قابل اعتماد هستند و وقت آن رسیده است که صاحب آن ها بخش قیمت خرید را به کفش گران تر تغییر دهد؟ او در چه چیز دیگری خود را "استهلاک" می کند؟ چه چیزی به خودش اجازه نمی دهد؟ ممکن است چنین نسخه های زیادی وجود داشته باشد. معلوم می شود که داستان در مورد پاشنه پا نیست، بلکه در مورد چیزی کاملاً متفاوت است.

اما چگونه می توان اطلاعات درست مغز را به دست آورد؟ در گشتالت درمانی تمرینی به نام "صدا در اول شخص" وجود دارد. در اینجا نحوه اعمال آن آمده است: «من پاشنه کاتیا هستم. او معمولاً برای سر کار کفش‌های کتانی می‌پوشد، اما امروز کفش‌هایش را پوشید و عجله کرد و من به این سرعت عادت نداشتم، به همین دلیل در یک ترک گیر کردم و شکستم.» در پایان از مشتری دعوت می شود این عبارت کلیدی را بیان کند: "من اینگونه زندگی می کنم و این جوهر وجود من است."

و اکنون کاتیا متوجه می شود که در واقع در اعماق روح خود خوشحال است که به سمت یک کار منزجر کننده نرود. اما او چیز دیگری می خواهد - به ویژه، راه رفتن با کفش پاشنه دار و در نهایت نظم بخشیدن به زندگی شخصی خود. پاشنه شکسته او را از دیدن اینکه چگونه نیازهای خود را نادیده می گیرد و باعث ناراحتی و حتی درد برای خود می شود، باز داشت. داستان پاشنه الگوهای عمیق تر ما را نشان می دهد.

وقتی بزرگ می‌شویم، یاد نمی‌گیریم که با هر دو نیمکره به طور مساوی کار کنیم. اما ما می‌توانیم با آموزش متفاوت فکر کردن، ارتباطات عصبی جدیدی ایجاد کنیم. توانایی دیدن ارتباط بین رویدادهای غیرمرتبط (از دیدگاه نیمکره چپ)، خطر گوش دادن به پیام های تصاویر (چه کسی در ذهن درست خود به نقش یک پاشنه عادت می کند؟) - همه اینها به کشف لایه های کاملا ناشناخته وجودمان کمک می کند. به عنوان مثال، ما به طور ناگهانی شروع به احساس متفاوتی نسبت به بدن خود و خود در دنیای اطراف می کنیم.

بدن به عمل

مردم مدرن، بر خلاف بومیان، اغلب خود را بخشی از چیزی بزرگ و کامل نمی دانند. این تنها زمانی اتفاق می افتد که فجایع و رویدادهای جهانی رخ می دهد - حملات تروریستی، آتش سوزی، سیل. آنا می‌گوید: «اگر اتفاقی بیفتد که بزرگ‌تر از ما باشد و ما به عنوان یک فرد جدا نتوانیم کاری برای آن انجام دهیم، آن را در سطح بدن احساس می‌کنیم - بی‌حس می‌شویم، دچار ناتوانی می‌شویم، حتی بیمار می‌شویم». افیمکینا.

در روال زندگی، ما که در قرن XNUMX زندگی می کنیم، جهان را برای خودمان تغییر شکل می دهیم تا در آن احساس راحتی کنیم، کوه هایی از زباله های پلاستیکی ایجاد کنیم، طبیعت را نابود کنیم، حیوانات را نابود کنیم. از سوی دیگر، بومی خود را جزئی از جهان می داند و هر آسیبی که به او وارد شود، آسیب شخصی به خود می داند. اما او به عطف به ماسبق بودن این رابطه نیز معتقد است. اگر با خودم کاری کنم، دنیا عوض می شود.

«مشتریان اغلب می پرسند چگونه فضای دیگری یا فضای اطراف را تغییر دهیم، و ما به فرمول متفاوتی می رسیم: چگونه خودم را تغییر دهم تا بتوانم در این دنیا راحت زندگی کنم؟ آنا افیمکینا توضیح می دهد که مردم بدوی اینگونه استدلال می کردند. اگر چیزی در تعامل ما با جهان اشتباه باشد، ذهن اصلی - بدن - سیگنالی می دهد.

روان درمانگر می گوید: «بدن ذهن باستانی ماست. این به ما می گوید که آیا سردمان است و باید لباس بپوشیم، و اینکه وقت غذا خوردن است که گرسنه هستیم. اگر بدن بیمار شود، این یک سیگنال جدی است: چیزی در رابطه ما با کیهان اشتباه است. ما خیلی محدود فکر می کنیم. اما از نظر فیزیکی، ما بخشی از یک اکوسیستم بزرگتر هستیم. و از نظر روحی، ما بخشی از یک ناخودآگاه جمعی عظیم هستیم.»

همه ما قهرمانان فیلم "آواتار" هستیم، جایی که هر تیغه علف و حیوان با نخ های نامرئی به هم متصل شده اند. اگر هر کس کمی بومی باشد، متوجه می شود که برای خوشبختی به چیزهایی بسیار کمتر از آنچه ما به دست می آوریم و خلق می کنیم، نیاز دارند.