فکر کردن که مرگ رسوایی است

این چیزی است که من در آغاز سال تحصیلی گذشته به دانش آموزانم می گویم: فلسفه لازم است زیرا وجود ما بی ابر نیست، زیرا ماتم، عشق ناخوشایند، مالیخولیا و خشم از بی عدالتی در آن است.. "و اگر همه چیز با من خوب است، اگر مشکلی وجود ندارد؟" گاهی از من می پرسند سپس به آنها اطمینان می دهم: "نگران نباشید، مشکلات به زودی ظاهر می شوند و به کمک فلسفه آنها را پیش بینی و پیش بینی می کنیم: سعی می کنیم برای آنها آماده شویم."

"فلسفه کردن یعنی یاد گرفتن مردن." این نقل قول را که مونتنی از سقراط و رواقیون به عاریت گرفته است، می‌تواند منحصراً به معنایی «مرگبار» در نظر گرفته شود: در این صورت، فلسفه تأملی در موضوع مرگ خواهد بود، نه زندگی. اما برای اینکه بتوانیم بهتر زندگی کنیم به فلسفه نیز نیاز است: غنی تر، عاقلانه تر، رام کردن فکر مرگ و عادت کردن به آن. واقعیت جنون آمیز خشونت تروریستی به ما یادآوری می کند که درک رسوایی مرگ چقدر ضروری است.

اما اگر مرگ به‌عنوان یک رسوایی است، به‌ویژه مرگ‌های رسواکننده‌ای رخ می‌دهد که ناعادلانه‌تر از دیگران است. در مواجهه با شر، ما باید، مانند هرگز، سعی کنیم فکر کنیم، بفهمیم، تجزیه و تحلیل کنیم، تشخیص دهیم. همه چیز را با همه چیز قاطی نکنید. تسلیم انگیزه های خود نشوید.

اما همچنین باید بدانیم که همه چیز را نخواهیم فهمید، این تلاش برای درک ما را از شر رها نمی کند. ما باید سعی کنیم تا آنجا که می توانیم در تفکر خود پیش برویم، زیرا می دانیم که چیزی در عمیق ترین طبیعت شیطانی همچنان در برابر تلاش های ما مقاومت می کند. این آسان نیست: به این سختی و در درجه اول به سمت آن است که لبه تفکر فلسفی هدایت می شود. فلسفه فقط تا آنجا وجود دارد که چیزی وجود داشته باشد که در برابر آن مقاومت کند.

فکر زمانی که با چیزی که آن را تهدید می کند روبرو می شود، به تفکر واقعی تبدیل می شود. ممکن است شر باشد، اما ممکن است زیبایی، مرگ، حماقت، وجود خدا نیز باشد…

فیلسوف می تواند در مواقع خشونت کمک بسیار ویژه ای به ما کند. در کامو، شورش علیه خشونت ناعادلانه و واقعیت شر از نظر قدرت برابر است با توانایی تحسین زیبایی درخشان جهان. و این چیزی است که ما امروز به آن نیاز داریم.